Zmiany klimatu najmocniej dotkną najbiedniejszych. To już się dzieje w Singapurze

Singapur to wyspa wielkości Warszawy położona pomiędzy Malezją a Indonezją. Dziś praktycznie cała jest już zajęta przez miasto, w którym mieszka 5,5 mln ludzi.

Choć Singapur to jedno z najbogatszych państw na świecie, to klimatyzacja jest tu luksusem dla wielu mieszkańców wyspy położonej w strefie klimatu równikowego.

Według Międzynarodowego Funduszu Walutowego pod względem PKB na głowę mieszkańca Singapur ustępuje jedynie Luksemburgowi, Irlandii, Norwegii i Szwajcarii, wyprzedzając kraje Zatoki.

Położenie bardzo blisko równika (zaledwie 137 km na północ) sprawia, że przez cały rok panują tu tropikalne warunki, a temperatura nie ulega znaczącym fluktuacjom. Singapurczycy zwykle zabierają ze sobą parasolkę, bo niespodziewana ulewa może przyjść w dowolnym momencie. Mieszkańcom dokucza również wilgotność powietrza, przekraczająca 90 proc.

Sam pamiętam, że gdy pierwszy raz przyleciałem do Singapuru, to wychodząc z lotniska, poczułem jakby ktoś przyłożył mi mokry ręcznik na ramiona. Do wilgotności da się nieco przyzwyczaić, ale i tak życie w mieście bez klimatyzacji byłoby udręką. Dziś prawie każde pomieszczenie jest w ten sposób chłodzone, co widać na poniższym zdjęciu i liczbie klimatyzatorów na budynku mieszkalnym.

Bogactwo Singapuru przyciąga do kraju robotników z całego regionu - od Indii i Bangladeszu, przez Wietnam po Indonezję. W państwie-mieście mogą zarobić o wiele więcej, niż w ojczyźnie i wysłać część zarobków rodzinie.

Cena za możliwość pracy w bogatszym kraju nie wynika jedynie z konieczności opuszczenia najbliższych. Warunki pracy w Singapurze wystawiają ciała robotników na duże obciążenie. Obecny rok przyniósł bowiem nowe rekordy temperatur - ta w maju sięgnęła 37 st. C. Przełożyło się to na 10 do 30 proc. pracowników budowlanych, którzy następnego dnia nie byli zdolni do pracy.

Wracając z pracy (około godziny 18) na ulicach można spotkać ciężarówki lub autobusy wypełnione pracownikami. Jedne przywożą budowlańców po skończonej pracy, a inne wiozą tych, którzy dopiero mają zacząć swoją zmianę. Konstrukcje pną się ku górze 24 godziny na dobę, podczas gdy tylko nocna zmiana może korzystać z udogodnienia jakim są nieco niższe temperatury. Te wciąż są jednak dalekie od komfortowych.

Na podobnie trudne warunki można niestety trafić w samych dormitoriach, gdzie pracownicy spędzają czas wolny, gotują i piorą. Mieszkają w pokojach po kilka osób - często bez klimatyzacji, a jedynie z wiatrakiem. Lokatorzy ustawiają budziki na różne godziny, przez co trudno o niezakłócony, spokojny sen. Niektórzy pracownicy wolą więc odpocząć bezpośrednio na placu budowy - śpią pod gołym niebem, aby nie tracić czasu na transport do dormitorium.

Stłoczeni na niewielkiej przestrzeni pracownicy byli idealnymi środowiskiem do rozprzestrzeniania się koronawirusa, o czym wspominam w swoim wideo poniżej.

Wiele budów stanęło na czas pandemii, co uczyniło los pracowników zarobkowych jeszcze trudniejszym. Nie mogli wrócić do domu i nie mogli zarabiać. Całe dnie spędzali w odgrodzonych od świata zewnętrznego ośrodkach bez klimatyzacji. Dobitnie pokazało to nie tylko różnice w przeżywaniu pandemii, ale również to, że pieniądze pomagają w odgrodzeniu się od wpływu zmian klimatycznych. Te najmocniej dosięgną najbiedniejszych mieszkańców planety.