Podatek CIT - zasady i stawki rozliczenia
Podatek CIT dotyczy przede wszystkim osób prawnych i podmiotów niemających osobowości prawnej. W podstawowym ujęciu płaci się go od uzyskanych dochodów, jednak liczne modyfikacje w przepisach umożliwiają także inne jego rozliczanie.
Czym jest podatek CIT?
Podatek CIT to podatek dochodowy, którym obciążeni są:
- osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji,
- spółki komandytowe i komandytowo-akcyjne,
- niektóre spółki jawne,
- fundacje rodzinne w organizacji,
- stowarzyszenia,
- spółdzielnie.
W obliczeniu kwoty podatku bierze się pod uwagę przychody oraz koszty uzyskania przychodu. Przy czym, o ile zdecydowana większość przychodów podlega opodatkowaniu, o tyle nie każdy wydatek spełnia ustawową definicję kosztu, co dodatkowo komplikuje rozliczenia.
Stawki CIT w Polsce
Podatek CIT ma charakter liniowy, co oznacza, że jego stawka jest niezależna od osiągniętych przychodów. Podstawowa wynosi 19 proc., jednak podatnicy mogą także skorzystać ze stawki 9 proc., jeśli ich przychód w ubiegłym roku nie przekroczył 2 000 000 euro. Przeliczenia dokonuje się według średniego kursu ogłoszonego przez NBP na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego.
CIT estoński i podatek od dochodów przerzuconych
W polskich przepisach funkcjonuje też CIT estoński i podatek od dochodów przerzuconych. CIT estoński obciąża podatników, którzy zatrzymują zyski w spółce, a więc nie wypłacają ich ani nie inwestują. Umożliwia ryczałtowe rozliczenie i nie wymaga prowadzenia tak skomplikowanej ewidencji księgowej, jak w przypadku tradycyjnego CIT.
Podatek od dochodów przerzuconych obciąża natomiast podmioty, które transferują dochody do jurysdykcji o niższej lub znikomej stawce CIT.
Zasady rozliczania podatku CIT
Podatek CIT oblicza się przy uwzględnieniu:
- przychodów podatkowych – są to przede wszystkim przychody ze sprzedaży towarów i usług, ale również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań czy zwróconych wierzytelności wcześniej odpisanych jako nieściągalne,
- kosztów uzyskania przychodu – takich jak wartość zakupionych towarów i materiałów, odpisy amortyzacyjne, opłaty leasingowe, koszty sprzedaży i ogólnego zarządu,
- odliczeń od podstawy opodatkowania – straty z lat ubiegłych, ulg podatkowych.
Podatnik osiągający zysk ma obowiązek rozliczyć go według odpowiedniej stawki. Natomiast w przypadku poniesienia straty nie płaci podatku dochodowego za dany okres.
Więcej poradników znajdziesz na Bizblog.pl:
Zasady rozliczania CIT w trakcie roku podatkowego
Podatnicy mają obowiązek obliczać i wnosić na konto urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy. Termin ustalono na 20. dzień miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy CIT. Przy czym podatnicy mogą wybrać dwie formy:
- podstawową – podatek płaci się w kwocie rzeczywistej, odpowiadającej osiągniętym przychodom i poniesionym kosztom,
- uproszczoną – podatek płaci się w kwocie odpowiadającej 1/12 wartości podatku przedstawionego w deklaracji za rok ubiegły.
Drugie rozwiązanie jest prostsze, jednak wymaga pełnego rozliczenia podatku po zakończeniu roku. W ten sposób podatnik może być zobowiązany do zapłaty wysokiej kwoty, jeśli w kolejnych miesiącach odprowadzał zaliczkę nieadekwatną do rzeczywiście osiąganych przychodów.
Jak obliczyć zaliczkę na podatek dochodowy od osób prawnych?
Jeśli podatnik wybrał uproszczoną metodę rozliczania CIT, obliczenie kwoty zaliczki nie sprawia większych trudności. Wystarczy podzielić kwotę z deklaracji za rok poprzedni przez 12. Natomiast schemat wyliczania zaliczki w kwocie rzeczywistej wygląda następująco:
- od sumy przychodów odejmujemy koszty podatkowe,
- dochód obniżamy o stratę z lat ubiegłych,
- podstawę opodatkowania mnożymy przez stawkę podatku,
- od otrzymanej kwoty odejmujemy zaliczki należne za poprzednie miesiące,
- otrzymujemy kwoty CIT za okres bieżący.
Rozliczenie CIT po zakończeniu roku podatkowego
Po zakończeniu roku podatkowego podatnik musi rozliczyć się z faktycznie uzyskanych dochodów przy uwzględnieniu zapłaconych zaliczek. W tym celu składa deklarację CIT-8, na co ma czas do 30 marca roku następującego po roku, którego deklaracja dotyczy.
