Piłkarze jak górnicy – będą dotowani z budżetu. Rząd tłumaczy, że kluby słabo grają i mało zarabiają

Polskie kluby w obecnym sezonie nie zarobiły zbyt wiele na premiach, bo (poza Legią) odpadły w fazie eliminacji rozgrywek stworzonych jako puchar-pocieszenia-dla-przegranych-w-innym-pucharze-pocieszenia. Czyli w takim odpowiedniku europejskiej trzeciej ligi, jaką jest Liga Konferencji UEFA.

Taka sytuacja generuje problemy ze spięciem budżetu. Czołowe zespoły Ekstraklasy czasem wpisują sobie potencjalne zyski z gry w pucharach jeszcze zanim do nich przystąpią. Potem rachunki trzeba rewidować, co kończy się wyprzedażą zawodników i innymi nieprzyjemnymi cięciami.

W dodatku kluby wpadają przez to w błędne koło. Ich rozstawienie w eliminacjach zależy od rankingu, na który pracują latami. Jeżeli słabo grają, ranking jest niski i trafiają w eliminacjach na drużyny teoretycznie silniejsze od siebie. Przez to odpadają jeszcze szybciej, a faza grupowa przechodzi im koło nosa wraz z milionami euro, jakie wypłaca za awans europejska federacja.

Interia dowiedziała się, że resort zamierza rekompensować polskim klubom utratę (a właściwie brak zysku) środków z UEFA. W latach 2022-2025 trzy pierwsze drużyny Ekstraklasy i zdobywca Pucharu Polski będą otrzymywać bonusy za niskie rozstawienie. Mamy nawet konkrety.

Kolejne przelewy trafią do klubów z racji… udziału w kwalifikacjach. Nie wiem, czy przyświeca temu myśl, że w sporcie liczy się przede wszystkim dobra zabawa, ale uczestnik eliminacji Ligi Mistrzów dostanie 30 mln zł, zespoły walczące o fazę grupową Ligi Europy po 20 mln zł, a zwycięzca Pucharu Polski 25 mln zł. Przez kilka lat polskie kluby dostaną łącznie 300 mln zł! Przypomnijmy – dlatego, że są zbyt słabe, by zarobić te pieniądze na boisku.

Warto w tym miejscu dopisać, że UEFA za awans do Ligi Mistrzów daje ok. 70 mln zł, a kwalifikację do fazy grupowej Ligi Europy wyceniła na 16 mln zł. Do tego dochodzi oczywiście kasa za punkty wywalczone w trakcie rozgrywek. Nie mogę się jednak opędzić od wrażenia, że w niektórych wypadkach państwowa rekompensata może skutecznie wynagrodzić niepowodzenia na boisku. To trochę tak, jakby zasiłek dla bezrobotnych wynosił 4 tys. zł na rękę. Niby można pójść do pracy i zarobić więcej, ale do wysiłku same finanse nas raczej nie zmuszą.

To zresztą nie wszystko. Ministerstwo Sportu chce zachęcić Ekstraklasę do inwestowania w młodzież. Interia pisze, że w 2022 roku wszystkie kluby Ekstraklasy i pierwszej ligi mają dostać granty na stworzenie nowoczesnych centrów badawczo-rozwojowych. Łączny budżet to 150 mln zł – po 6 mln dla elity i po 2 mln dla niższej klasy rozgrywkowej.

Przy dominancie klubów Ekstraklasy oscylującej w granicach 30 mln zł rocznie, to niezła suma. Problem w tym, że piłka nożna to jeden z niewielu całkowicie samofinansujących się sportów zawodowych ze względu na dużą liczbę kibiców i ofiarność prywatnych sponsorów. Kasy więc nie brakuje, ale jest przejadana przez sowicie opłacanych pracowników.

Poniekąd słusznie. Obie te grupy zawodowe pracują w firmach dotowanych z budżetu. Dlaczego? Bo ich branże nie spinają się finansowo. O jednych i drugich można też z pewnością powiedzieć, że ich żądania płacowe doprowadzają podatników do szewskiej pasji.

Jest jednak kilka różnic. Kopalnie węgla są w dużej mierze nierentowne, bo świat odchodzi od czarnego złota. Nie ma w tym żadnej winy pracowników. Ot, gwałtowne odwrócenie trendu. Kluby piłkarskie mają natomiast kłopoty z dopięciem excela, bo zawodnicy dają ciała na boisku. Pieniądze można podnieść z murawy, ale piłkarze nie potrafią tego zrobić.

Idźmy dalej. Węgiel wciąż jest nam potrzebny, bo z dnia na dzień nie przeskoczymy na odnawialne źródła energii. Piłkę na wysokim poziomie każdy kibic znajdzie, za to gdy zrezygnuje z wizyty na pobliskim stadionie i włączy Ligę Mistrzów.

I wreszcie – patrząc na boiskowe zaangażowanie piłkarzy Ekstraklasy trudno nie odnieść wrażenia, że przedstawiciele obu zawodów nie pracują na chleb równie ciężko.