Boris Johnson traci władzę. Polityczno-gospodarcze trzęsienie ziemi w Wielkiej Brytanii

O dymisji Johnsona z funkcji premiera Wielkiej Brytanii pisze Reuters, „Financial Times” czy „Politico”, podczas gdy BBC czy „Guardian” informują, że na razie ustąpi ze stanowiska przewodniczącego Partii Konserwatywnej, a w fotelu premiera ma się utrzymać do jesieni. Jest też trzecia możliwość – Johnson nie poda się do dymisji jako premier już czwartek, ale kilka dni później, gdy zorientuje się, że bez zaplecza politycznego nie się rządzić.

W ostatnich dniach doszło do niespotykanej fali rezygnacji ministrów i niższych rangą członków rządu – z rządu Johnsona odeszło aż 50 osób. Prawdziwie bolesnym ciosem dla premiera było to, co w czwartek zgotował mu świeżo namaszczony przez niego minister finansów. Nadhim Zahawi w czwartek rano niespodziewanie wezwał Johnsona do natychmiastowej rezygnacji.

Silna presja na dymisję kontrowersyjnego polityka utrzymywała się od kilku miesięcy, a na ogólne niezadowolenie z polityki gospodarczej jego rządu nałożył się skandal z łamaniem obostrzeń covidowych przez premiera i jego najbliższe otoczenie. Coś, co w Polsce może wywołałoby tylko chwilowe zamieszanie i cała sprawa szybko przycichła, na Wyspach wzbudziło powszechne oburzenie.

Boris Johnson wygrał rywalizację o fotel premiera Wielkiej Brytanii w grudniu 2019 roku i okazał się tym politykiem, który w końcu przeprowadził bardzo trudny proces brexitu. Jego poprzedniczka – Theresa May – poniosła na tym polu porażkę i musiała ustąpić ze stanowiska. Johnsonowi nie było jednak dane rządzić w spokojnych czasach – w pierwszych miesiącach wybuchła pandemia koronawirusa, a premier początkowo obrał bardzo kontrowersyjną politykę braku obostrzeń i uzyskania odporności zbiorowej. Gdy sytuacja epidemiczna gwałtownie pogorszyła się, Johnson postanowił całkowicie odwrócić wektor i poszedł w stronę surowych obostrzeń, na czym sam się politycznie przejechał.

Jak pisze brukselska korespondentka BBC Jessica Parker, wieści o kłopotach zostały przyjęte wśród unijnych elit z zadowoleniem, by nie powiedzieć – Schadenfreude. Stosunki pobrexitowej Wielkiej Brytanii z Unią Europejską układały się nie najlepiej, a osią sporu były zapisy umowy dotyczące Irlandii Północnej. Parker zaznacza, że uczucie ulgi w biurowcach w Brukseli może być przedwczesne, bo następca Johnsona wcale nie musi okazać się łatwiejszym partnerem. Z polskiego punktu widzenia znacznie ważniejsze jest jednak to, by kolejny premier utrzymał twardą linię w stosunku do Rosji.