Kredytobiorców nie trzeba ratować. Rządowe wsparcie mija się z celem
Mamy najdroższe kredyty hipoteczne w Europie. Mamy też dyskusję o tym, jak kredytobiorcom ulżyć. Ale właściwie po co? Okazuje się, że Polacy doskonale radzą sobie ze swoimi ratami kredytowymi, a odsetek tych niespłacanych, czyli tzw. złych kredytów, dawno nie był tak niski. Jest wręcz dwukrotnie niższy niż w 2018 r., czyli przed pandemią, wybuchem inflacji i ostrymi podwyżkami stóp procentowych.
Kredytobiorcom w Polsce wcale nie wiedzie się tak źle. Przeciwnie, jest najlepiej od lat. Nie twierdzę, że spłacają swoje raty bez bólu czy konieczności odmawiania sobie różnorakich przyjemności. Ale jednak radzą sobie z zaciągniętymi kredytami najlepiej od lat, o czym pewnie nie wiecie.
Piszę o tym sprowokowana przez prezesa UOKiK, który niedawno zaproponował kolejne programy ratunkowe dla kredytobiorców, uważając, że wysokie stopy procentowe to kara dla konsumentów i jakoś trzeba ich przed tą karą chronić. Na przykład kolejną edycją wakacji kredytowych - o szczegółach przeczytacie tu.
Spłaty kredytów. Tak dobrze nie było od lat
Ale czy naprawdę jest taka potrzeba? Sięgnęłam do danych na temat tzw. złych kredytów, inaczej mówiąc, zagrożonych, które po prostu przestały być spłacane. I okazuje się, że tak dobrze nie było od lat.
Udział zagrożonych kredytów w całym portfelu kredytów mieszkaniowych wynosił na koniec I kw. 2025 r. jedynie 1,52 proc.
Więcej o rynku mieszkaniowym czytaj na Bizblog.pl:
Jeszcze lepiej sytuacja wygląda, kiedy z całej puli kredytów hipotecznych wyłączymy kredyty walutowe, bo one bardzo mocno psują statystyki. Nawet nie dlatego, że kredytobiorcy mają realne problemy z ich spłacaniem, ale raczej świadomie decydują się przestać spłacać swoje zobowiązania, bo ze swoimi kredytami idą do sądu.
Odsetek zagrożonych kredytów we frankach szwajcarskich na koniec I kw. 2025 r. sięgał 11,5 proc., a jeszcze przed falą pozwów, przed 2020 r., oscylował wokół 4 proc.
Wróćmy więc do samych kredytów złotowych. Jeśli z całej puli kredytów mieszkaniowych wyjmiemy kredyty walutowe, okaże się, że wskaźników kredytów zagrożonych w portfelu złotowym wynosi zaledwie 1,27 proc. i jest dwukrotnie niższy niż w I kw. 2018 r., czyli przecież jeszcze przed pandemią, wybuchem inflacji i gwałtownym wzrostem stóp procentowych.
A pamiętać należy, że w I kw. 2018 r. główna stopa procentowa wynosiła 1,5 proc., z kolei w I kw. 2025 r. 5,75 proc. Różnica jest kolosalna.
Średnie oprocentowanie kredytu hipotecznego w I kw. 2025 r. wynosiło 7,51 proc., a w I kw. 2018 r. 4,37 proc.
Spójrzmy jeszcze, co działo się z odsetkiem kredytów zagrożonych od czasu, kiedy w IV kw. 2021 r. RPP dopiero zaczęła podnosić stopy procentowe z rekordów niskiego poziomu 0,1 proc. Udział zagrożonych kredytów ogółem był wtedy na poziomie 2,31 proc., a kredytów zagrożonych w złotych 1,75 proc. Przypomnę, że teraz te wskaźniki to odpowiednio 1,52 proc. i 1,27 proc.
Naprawdę trzeba tu kogoś ratować?
Wzrost pensji Polaków załatwił sprawę
Wyjaśnienie jest dość proste - wzrost płac w gospodarce wymuszony inflacją załatwił sprawę. Raty kredytów rosły wraz ze wzrostem stóp, ale rosły też wynagrodzenia Polaków.
Dość powiedzieć, że średnie wynagrodzenie w Polsce od I kw. 2018 r. do I kw. 2025 r. wzrosło o 94 proc., a między IV kw. 2021 r. a I kw. 2025 r. o 50 proc.
