Mateusz Morawiecki

Polski menedżer, bankowiec i polityk. Od 2017 prezes Rady Ministrów stojący na czele pierwszego i drugiego swojego gabinetu. Prezes zarządu Banku Zachodniego WBK w latach 2007–2015, członek Rady Gospodarczej przy rządzie Donalda Tuska (2010–2012), wiceprezes Rady Ministrów (2015–2017), minister rozwoju (2015–2016), a następnie minister rozwoju i finansów (2016–2018), minister sportu (2019), poseł na Sejm IX kadencji (od 2019), minister cyfryzacji (2020–2023), wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości (od 2021). Od 11 grudnia 2017 r. pełni funkcję Prezesa Rady Ministrów.

Urodził się 20 czerwca 1968 we Wrocławiu. Jest synem Jadwigi oraz fizyka i opozycjonisty Kornela Morawieckiego (przewodniczącego Solidarności Walczącej).

Od młodość Mateusz Morawiecki zaangażowany był w działania opozycyjne takie, jak m.in.: od 1979 roku pomagał w drukowaniu podziemnego „Biuletynu Dolnośląskiego”, a od grudnia 1981 brał udział w akcjach opozycyjnych: malowaniu napisów na murach, zrywaniu flag, rozklejaniu plakatów i ulotek, druku i kolportażu podziemnych pism oraz rozwieszaniu opozycyjnych transparentów.

W 1987 r. rozpoczął studia na kierunku historia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w latach 1988–1989 brał udział w strajkach okupacyjnych, następnie kształcił się na Politechnice Wrocławskiej i Central Connecticut State University, a w 1995 uzyskał dyplom Master of Business Administration na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W tym samym roku ukończył studia podyplomowe z prawa europejskiego i ekonomiki integracji gospodarczej na Uniwersytecie w Hamburgu. Studiował także na Uniwersytecie w Bazylei i w Kellogg School of Management przy Northwestern University.

Działalność zawodową rozpoczął w 1991, pracując dla spółki Cogito, gdzie współtworzył firmy wydawnicze Reverentia i Enter Marketing-Publishing. W 1991 był współzałożycielem, menedżerem i redaktorem pisma „Dwa Dni”. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer odpowiedzialny za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1995 odbył staż w Niemieckim Banku Federalnym. W latach 1996–1997 prowadził projekty badawcze w zakresie bankowości i makroekonomii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1997 wraz z Frankiem Emmertem opublikował Prawo europejskie, podręcznik z zakresu prawa unijnego i ekonomiki integracji gospodarczej. W 1998 został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W latach 1998–2001 był członkiem rad nadzorczych Zakładu Energetycznego Wałbrzych i Agencji Rozwoju Przemysłu. W 1998, po odejściu z administracji rządowej, podjął pracę w Banku Zachodnim. W latach 1998–2001 był doradcą prezesa zarządu, a następnie dyrektorem banku. W 2001, po połączeniu Banku Zachodniego i Wielkopolskiego Banku Kredytowego, został członkiem zarządu Banku Zachodniego WBK, a w maju 2007 objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji.

W 2010 został powołany w skład Rady Gospodarczej przy premierze Donaldzie Tusku, w której zasiadał przez blisko dwa lata. W 2014 był jedną z osób nagranych podczas afery taśmowej.

W 2015 zrezygnował z funkcji prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK i pozostając nadal akcjonariuszem BZ WBK (ok. 13,7 tys. akcji, które sprzedał wraz z objęciem funkcji premiera). 16 listopada objął urzędy wicepremiera i ministra rozwoju w rządzie Beaty Szydło]. W marcu 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku przedstawił dokument programowy (nazwany „planem Morawieckiego”), który został przyjęty w rozwiniętej wersji przez Radę Ministrów w lutym 2017. Od marca 2016 kierował Komitetem Rozwoju, zadaniem którego było wypracowywanie programów w ramach planu odpowiedzialnego rozwoju[. 28 września 2016 został odwołany ze stanowisk rządowych, a także tego samego dnia powołany ponownie na urzędy wicepremiera i ministra rozwoju i finansów (w resorcie finansów w miejsce Pawła Szałamachy). 30 września tego samego roku stanął na czele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Od 2017 r. pełni funkcję Prezesa Rady Ministrów.