kryzys demograficzny

Chiny nie tylko nie są już najludniejszym państwem świata, bo ten tytuł na dobre oddały już Indiom, ale liczba osób zamieszkujących Państwo Środka kurczy się coraz szybszym tempie. Polityka jednego dziecka zaczyna zbierać swoje żniwo i Pekin będzie musiał dostosować gospodarkę do nowych realiów starzejącego się społeczeństwa. Na razie Chiny próbują walczyć z wewnętrznym kryzysem gospodarczym, którego skutki odczuwamy także w Polsce.

Nie tylko Polska mierzy się z kryzysem demograficznym, ale również inne kraje europejskie. Choć populacja ludzi na ziemi rośnie w błyskawicznym tempie, to jednak w krajach rozwiniętych dzieje się na odwrót. Oto przykłady z całego świata polityki prorodzinnej – i te, które warto powielić, i te, których lepiej nie powtarzać.

Trwający od kilku lat gwałtowny spadek liczby urodzeń w Polsce jeszcze przyspieszył i osiągnął już tempo dwucyfrowe. W ostatnich dwunastu miesiącach urodziło się w naszym kraju tylko 280 tys. dzieci, czyli aż o 11 proc. mniej niż w poprzednim rocznym okresie. Tymczasem liczba zgonów powoli, ale stale rośnie, a to oznacza, że nasze społeczeństwo zaczyna starzeć się w błyskawicznym tempie. To będzie mieć daleko idące skutki nie tylko społeczne, ale także ekonomiczne.

Jeśli nic się nie zmieni, to już pokolenie obecnych 40-latków będzie przymierać głodem na emeryturze. W Polsce od lat przyrost naturalny jest ujemny i choć Rodzina 500+ nieco poprawiła współczynnik dzietności, to znów wróciliśmy do poziomów sprzed wprowadzenia tego programu. Niektóre analizy wskazują nawet, że za 80 lat liczba ludności w Polsce skurczy się do 23 mln. To już ostatni dzwonek, by naprawić tę sytuację. Ale jak?

Jeśli nie przyzwyczaicie się do rzeszy imigrantów o innym kolorze skóry i religii, przyzwyczajcie się do myśli o wyludnionych osiedlach, biedzie, bo gospodarka będzie się zwijać i dyktacie seniorów, którzy będą układać Polskę.