NBP

Złoty mocno dostał w kość w minionym tygodniu. Przyczyna? Świat boi się, że budowlany gigant stanie się dla Państwa Środka tym, czym Lehman Brothers dla USA w 2008 r.

Poczytajmy trochę między wierszami. Wygląda na to, że szefowi NBP prof. Adamowi Glapińskiemu nie przypadły do gustu pomysły Polskiego Ładu na rozwiązanie problemu mieszkaniowego Polaków.

Czwartkowe wystąpienie Adama Glapińskiego przebiegło bez niespodzianek. Prezes NBP po raz kolejny powtórzył, że jak to będzie konieczne, podniesie stopy, ale w tej chwili nie ma takiej potrzeby. Słaby od rana złoty, z każdym słowem szefa banku centralnego coraz bardziej opadał z sił… Wszystko to działo się zgodnie z planem, bo na Świętokrzyskiej nie chcą na razie umocnienia naszej waluty,

Rada Polityki Pieniężnej nie zmieniła w środę stóp procentowych. Złoty w reakcji nieco stracił na wartości, ale to nie koniec. W czwartek po wystąpieniu prezesa NBP możemy mieć ciąg dalszy.

Inflacja wrosła w sierpniu najwięcej od dwudziestu lat. Z 5 proc. w lipcu skoczyła do 5,4 proc. Dzień przed ogłoszeniem danych pojawił się ruch na oprocentowaniu depozytów międzybankowych. Czyżby rynek szykował się na pierwszą podwyżkę stóp procentowych?

Wiadomości o innowacyjnej Polsce i roli banku centralnego w skutecznym wychodzeniu krajowej gospodarki z pandemii, a także strategicznych zasobach złota dotarły do czytelników na całym świecie. Wystarczy spojrzeć na dane – publikacje w ponad 50 mediach, w 40 krajach na 5 kontynentach wygenerowały blisko pół miliardowy zasięg. Czytali o nas na Wall Street, w londyńskim City, pod wieżą Eiffla, na islandzkim lodowcu, w odległej Argentynie, a także na Filipinach.

Inflacja w lipcu zaskoczyła ekonomistów. W lipcu ceny towarów i usług wzrosły o 5 proc., najwięcej od ponad 1o lat. Rychłej podwyżki stóp procentowych nie powinniśmy się jednak spodziewać.

Skup obligacji NBP prowadzi od marca ubiegłego roku, uruchomił go jako element reakcji państwa na pandemię i konieczność wprowadzenia lockdownu. Chodziło o to, aby pomóc rządowi w zwiększaniu zadłużenia, aby ten te świeżo pożyczone pieniądze mógł pompować do zamkniętych firm w ramach tarcz antykryzysowych, żeby nie upadły. Dzięki tej operacji wielu z nas nie straciło pracy rok temu i nadal ją ma. Fot. MOZCO Mateusz Szymanski, Shutterstock.com.

Jeszcze nie jest za późno – alarmują Amerykanie. Ale trzeba działać, a nie czekać. Inaczej czeka nas krach na rynkach mieszkaniowych na całym świecie. Kto ma nas przed nim uratować? Banki centralne.

Rajd cen mieszkań przyspiesza. W niektórych miastach już przez pierwsze sześć miesięcy tego roku ceny wzrosły bardziej niż przez cały 2020 r. To szaleństwo, a rząd, zamiast je zatrzymać, dolewa jeszcze oliwy do ognia. I próbuje nam wmawiać, że ratuje nas przed obłędnie drogimi mieszkaniami, podczas gdy de facto sprawia, że ceny będą rosły jeszcze szybciej.

Narodowy Bank Polski opublikował najnowszą projekcję inflacyjną. Według najbardziej prawdopodobnego scenariusza w bieżącym roku ceny wzrosną o wyniesie 4,2 proc., w 2022 r. o 3,3 proc. oraz o 3,4 proc. w 2023 r.

NBP przedstawił odświeżony logotyp. Nieco trącący myszką zielony kwadrat z napisem NBP (stylistyka lat z przełomu millennium) zastąpiły okrągłe drzwi skarbca z napisem w dotychczasowym kroju. Kolorystyka zmieniła się na granatowo-złotą.

Polska inflacja rok do roku, obecnie druga najwyższa w UE, osiągnęła w maju 4,7 proc., po czym spadła do 4,4 proc. w czerwcu. Prof. Adam Glapiński, szef Narodowego Banku Polskiego cały czas uspokaja, że nie mamy powodów do obaw. Fot. Piotr Malecki, Narodowy Bank Polski.

W ostatnim tygodniu na warszawskiej giełdzie można było zaobserwować bardzo ciekawe zjawisko. Kiedy tylko GUS opublikował raport o tym, że inflacja w czerwcu spadła bardziej od oczekiwań, akcje banków runęły w dół.

Narodowy Bank Polski poinformował, że we wtorek 8 czerwca 2021 r. dokonał wpłaty ponad 8,87 mld złotych do budżetu państwa. To 95 proc. zysku wypracowanego przez bank centralny w 2020 roku.

Sąd Najwyższy się skompromitował i o ile nie znoszę wykrzykiwań o państwie z dykty, to po raz pierwszy naprawdę zapachniało mi tekturą. Bo oto Sąd Najwyższy po miesiącach wyczekiwań, przekładania posiedzeń, lawirowania, żeby ktoś inny rozwiązał za niego problem kredytów frankowych, nagle prosi o opinię w sprawie kredytów frankowych Rzecznika Finansowego, który przecież nie wie, bo ledwo co sam pytał o to sędziów. Ba! SN prosi o opinię Rzecznika Praw Dziecka, a jednocześnie kompletnie ignoruje UOKiK. Jeśli to nie sprawka kosmitów, to już nie wiem, co tu się wydarzyło. Ale te gierki przestają być śmieszne.

NBP to „najlepiej zarządzany bank centralny w Europie w 2021 roku” – uznał kilka dni temu magazyn „Capital Finance International”. Tylko okazuje się, że CFI podobnych nagród od 2012 r. przyznał 453, czyli ok. 45 rocznie, a kategorie nigdy się nie powtarzają, więc to jakaś wydmuszka, a nie żaden prestiż. Ale NBP pewnie uznał, że nikt się zorientuje i nawet płaci Google za reklamę tego „wyróżnienia”. Od wczoraj leżę i płaczę ze śmiechu.

Wzrost wartości złota i liczby transakcji z tym kruszcem roli głównej nabiera tempa. Na rozkołysanym morzu finansowym teraz to najbezpieczniejsza przystań dla coraz większej liczby podmiotów.

Fala pozwów przeciwko bankom wcale się nie zatrzymała, wręcz przeciwnie. Frankowicze nie czekają na propozycje ugód, bo ta perspektywa wydaje się coraz bardziej mglista. Nie czekają też na przekładane co chwilę orzeczenie Sądu Najwyższego. Po prostu idą po swoje. A kancelarie specjalizujące się w sporach frankowych mają żniwa i szukają klientów, póki banki nie pójdą po rozum do głowy.

Choć nie tak efektowny jak styczeń, luty był kolejnym miesiącem z nadwyżką w obrotach bieżących – wynika ze wstępnych danych przedstawionych przez Narodowy Bank Polski we wtorek.