frankowicze

Wszyscy czekają, aż Sąd Najwyższy odpowie na sześć kluczowych pytań dotyczących kredytów frankowych, a tymczasem Stowarzyszenie Stop Bankowemu Bezprawiu postanowiło nie czekać i samemu na nie odpowiedzieć. A skoro już znają odpowiedź, podzielili się nią z Sądem Najwyższym.

Bankowcy nie rwą się wcale do ugód z frankowiczami, które proponuje KNF i mają własny plan, który podsunął Związek Banków Polskich: przewalutowanie kredytów po średnim kursie NBP. Dziś część frankowiczów nie chce słyszeć nawet o przewalutowaniu kredytów po kursie z dnia zaciągnięcia, choć jeszcze kilka lat temu był to ich wymarzony scenariusz. Zakamuflowana propozycja, ZBP pokazuje, że bankowcy z frankowiczami nie dogadają się chyba nigdy.

Przedawnienie roszczeń banku w przypadku unieważnienia umowy oraz możliwość żądania przez bank wynagrodzenia za korzystanie z kapitału. Te dwie fundamentalne kwestie w sporze banków z frankowiczami już 25 marca rozstrzygnie Sąd Najwyższy w pełnym składzie. UOKiK spodziewa się korzystnego dla kredytobiorców rozstrzygnięcia, które wreszcie zmusi banki do przedstawienia im sensownej pozasądowej propozycji.

Ugód nie ma i być może wcale nie będzie, choć przez chwilę wydawało się tak blisko. Sprawa się rozmywa. Niby dziewięć banków nad nimi pracuje, ale tylko jeden jest poważnie zainteresowany rozwiązaniem problemu. NBP, który powinien odegrać kluczową rolę, żeby złoty nie dostał wstrząsu anafilaktycznego, ironizuje, a coraz głośniej krzyczą eksperci, którzy przekonują, że konsumenci wcale nie są najważniejsi.

Scenariusz optymistyczny to 34,5 mld zł. To koszt, jaki sektor bankowy musiałby ponieść, zawierając masowo ugody z frankowiczami - wynika z najnowszej analizy KNF. Rachunek jest dość prosty, co wybrać - wojnę czy pokój. Ale banki wcale do pokoju nie są przekonane. Zobaczymy, czy zmienią zdanie 25 marca.

Pamiętacie, jak niedawno Polska Rada Biznesu straszyła, że jeśli Sąd Najwyższy stanie po stronie frankowiczów, zbankrutować mogą nie tylko pojedyncze banki, ale cały sektor bankowy, a potem cała Polska? Właśnie prezes Bankowego Funduszu Gwarancyjnego przekonuje, jaka to straszna bzdura.

Pamiętacie słynne słowa z kryzysu finansowego sprzed ponad dekady o bankach za dużych żeby upaść? Właśnie wracają. Niektórzy obawiają się, że Sąd Najwyższy stanie po stronie kredytobiorców i już drżą. Efekt? Polska Rada Biznesu straszy czarnym scenariuszem, według którego korzystne dla kredytobiorców orzeczenie SN będzie kosztowało banki nie 30-40 mld zł, jak obecnie się szacuje, ale 250-500 mld zł, co może doprowadzić kraj do bankructwa. PRB jasno mówi: nieważne, czy frankowicze mają rację, ważniejszy jest interes banków.

Wszyscy czekają na decydujące w sporze między kredytobiorcami frankowymi a bankami orzeczenie Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, które ma zostać wydane pod koniec marca. Ale już teraz na stole jest inne stanowisko, które pokazuje, że najprawdopodobniej frankowicze wyjdą ze sporu z tarczą.

NBP jeszcze kilka dni temu na prośby banków o pomoc przy ugodach dla frankowiczów mówił: „Ugody? Jakie ugody? Nie ma żadnych ugód, więc nie ma w czym pomagać”. Ewidentnie przemawiało zranione ego prezesa, bo nikt z nim nie konsultował pomysłu KNF. Teraz do głosu doszedł rozsądek i szef banku centralnego mówi: „Może i pomogę, jak spełnicie pięć warunków”.

Choć złoty od poniedziałku wykazuje się sporym wigorem, a dilerzy obstawiają, że będzie się dalej umacniał, to na horyzoncie już majaczą burzowe chmury w postaci propozycji KNF dla frankowiczów. To nie jest dobra wiadomość dla Polaków, nawet dla eksporterów z naszego kraju. Hejt, jaki się wyleje na banki i zadłużonych w CHF, będzie prawdopodobnie ogromny.

Stowarzyszenie Stop Bankowemu Bezprawiu żali się w mediach, że banki wcale nie proponują frankowiczom ugód na szeroką skalę. Trudno, żeby proponowały, skoro jeszcze ich nie mają, bo dopiero nad nimi pracują i w dodatku wszystko wskazuje, że się nawet spieszą. No i po co to nakręcanie atmosfery? Wygląda, jakby zależało im, by wysłać do sądu jak najwięcej frankowiczów, szczególnie, jeśli zerknie się na stronę internetową SBB.

Bankowcy muszą być w szoku. Okazało się, że Izba Cywilna Sądu Najwyższego 25 marca zajmie się problemem frankowiczów. To nawet nie jest szybko, to wręcz ekspresowo. Jeśli do tego czasu banki nie zaproponują frankowiczom ugód, po tej dacie może być już pozamiatane.

Prawdopodobnie w tym tygodniu Sąd Najwyższy zajmie się frankowiczami. Od jego orzeczenia zależy, jak w przyszłości sądy będą orzekać w sporach między kredytobiorcami a bankami. Temperatura w centralach tych drugich bliska jest wrzenia.

W 2020 r. frankowicze złożyli ok. czterokrotnie więcej pozwów przeciw bankom niż rok wcześniej. Jakieś 70 proc. z nich trafia do Sądu Okręgowego w Warszawie. Efekt? Każdy z sędziów w wydziale cywilnym w stolicy ma obecnie do przeanalizowania jakieś 400 tys. stron dokumentów. Myślicie, że dadzą radę?

Czy KNF zdziałał cuda? Wygląda na to, że propozycja rozwiązania problemu kredytów frankowych złożona niedawno przez Komisję to jest to! Banki w końcu przestały zaklinać rzeczywistość i zaczęły rozmawiać z KNF o szczegółach planu zawierania masowych ugód z frankowiczami. Jeśli ugód jednak nie będzie, obawiam się, że jeszcze więcej kredytobiorców pójdzie do sądu, bo wizja radykalnej redukcji zadłużenia zaostrzyła ich apetyty.

3 tys. zł za zaświadczenie o spłacie kredytu hipotecznego? UOKiK w końcu mówi dość i zmusza banki do obniżenia opłat, by ułatwić kredytobiorcom walutowym walkę w sądach o unieważnienie umowy.

Wiemy już, ile sektor bankowy mogą kosztować masowe ugody w frankowiczami według scenariusza zaproponowanego przez KNF: 30 mld zł. To mniej niż gdyby połowa kredytobiorców walutowych poszła do sądu i wygrała. Ale to nie znaczy, że każdemu bankowi będzie się opłacało rozwiązać frankowy problem pokojowo.

Przy standardowym kredycie na 300 tys. zł dzięki ugodzie proponowanej przez KNF zadłużenie frankowicza może spaść z 407 238 zł do 156 759 zł, a rata z 2023 zł do 822 zł. Dużo! Ale w sądzie może wygrać jeszcze więcej – redukcję długu do 27 267 zł. Jest tylko jeden problem.

Od kilku dni czuję się znów, jakby była kampania wyborcza. Znów słyszę ze strony państwowych instytucji o potrzebie rozwiązania problemu z kredytami frankowymi. Sęk w tym, że żadnych wyborów nie ma. To może oznaczać, że tym razem państwo faktycznie dostrzegło, że to problem.

„…bo w sumie na boomie mieszkaniowym, jaki był napędzany kredytem bankowym, również zyskał. Choćby na podatkach dochodowych od stworzonych w jego wyniku miejsc pracy czy podatku VAT” – twierdzi prezes Związku Banków Polskich. Czytam i nie wierzę.