Będziemy pracować dwa dni, odpoczywać pięć. Nas, Polaków, nie stać?

„To może być ostatnie takie Boże Ciało” — krzyczą nagłówki. „Fakt” poinformował w poniedziałek, że do prezydenta trafił projekt zmian w kalendarzu dni wolnych. Chodzi o dodanie aż sześciu nowych dni wolnych:

Wierzę, że prezydent Karol Nawrocki nie będzie chciał tak bardzo przypodobać się Polakom, by uczynić zadość amatorowi długich weekendów, i zdrowy rozsądek zwycięży z populizmem. Pomyślmy chwilę.

Gdy do propozycji wprowadzenia nowych sześciu dni wolnych od pracy dodamy projekt 4-dniowego tygodnia pracy, okaże się, że święto goni święto, a długi weekend kolejny długi weekend. Kierunek? Pozornie słuszny: mniej harówki, więcej hamaku. Tyle że jeśli dalej będziemy rzeźbić w kalendarzu, skończy się na tym, że Polak będzie w robocie dwa dni, a na urlopie pięć.

Po sieci krąży wykres, z którego wynika, że PKB per capita podskoczyło nam z poziomu Iranu do poziomu Japonii. Brzmi dumnie, póki ktoś nie doda, że to wynik wzięty z przeliczenia „siłą nabywczą”. Zakładamy więc, że kebab w Teheranie smakuje jak sushi w Tokio. Idźmy dalej: jeśli wciąż będziemy uprawiać narodową konkurencję „kto wymyśli dłuższy weekend”, to zamiast Kraju Kwitnącej Wiśni czeka nas powrót do perskich klimatów.

Pamiętajcie: Japonia wytwarza 216 robotów przemysłowych na 10 tys. pracowników (IFR 2024), Polska nieco ponad 20. W indeksie cyfryzacji DESI Komisji Europejskiej Polska zajmuje 24. miejsce w UE, dystansując głównie papier, nożyczki i zszywacz. W globalnym rankingu innowacyjności WIPO tkwimy na 41. pozycji, czyli dokładnie pośrodku stawki — ani biedni, ani kreatywni, za to w sam raz na długie majówki i czerwcówki.

Baterie półprzewodnikowe? Korea i USA. Kwantowe centra danych? Niemcy, Francja, Chiny. Pojazdy autonomiczne? Kalifornia. A my? My przodujemy w zdalnym przynoszeniu krzeseł z piwnicy na balkon i w precyzyjnym wyliczaniu mostków między świętami. Gdyby Eurostat mierzył innowacje w kategorii kombinacja wolnego ze z L4, bylibyśmy potentatem Starego Kontynentu.

Krótszy tydzień pracy brzmi jak raj dla styranych weteranów open space’ów. Tylko że ta bajka potrzebuje zaplecza: robotów, automatyzacji i cyfrowych usług, które będą za nas harować, podczas gdy my będziemy testować hamaki. Tymczasem według danych McKinsey Polska może zautomatyzować 49 proc. dzisiejszych zadań w ciągu dekady, ale musi na to wydać 200 mld euro. Kto to sfinansuje, kiedy kasa państwa będzie świecić pustkami po kolejnym długim weekendzie?

Czterodniowy tydzień pracy? Może kiedyś. Na razie potrzebujemy 20–30 lat intensywnego zapier…pardon, rozważnego rozwoju, żeby o tym fantazjować. Dopóki nie dogonimy Zachodu w robotyzacji, cyfryzacji i R&D, lepiej trzymajmy kalendarze w ryzach. Inaczej obudzimy się z pięciodniowym weekendem i dwudniową pensją.

Więcej wiadomości z rynku pracy