Energetyka

Najnowsze sprawozdanie MAE przedstawia globalny plan ekologicznego ożywienia gospodarczego po pandemii Covid-19. W odstawkę musi pójść węgiel, zyskać ma energia z wiatru i słońca. Emisja gazów cieplarnianych musi zacząć spadać.

Odmrażanie kolejnych gałęzi gospodarki, wznawianie pracy fabryk, uruchamianie międzynarodowych połączeń lotniczych – wydawałoby się, że świat po pierwszym szoku wywołanym pandemią wraca powoli do normalności. Wraz z nim w górę powinny pójść ceny ropy. Ale nie idą, bo światowi decydenci już szykują się na dogrywkę.

Akcjonariusze BP przecierają oczy ze zdumienia. Zarząd firmy właśnie ich poinformował, że w kolejnym raporcie kwartalnym spodziewany jest wielomiliardowy odpis z posiadanych udziałów w ropie i gazie. Paliwa kopalne po prostu idą w odstawkę.

Liczba zarażonych Covid-19 górników przekracza już 5,6 tys. i jest już wyższa niż łącznie wszystkich zakażonych w województwie łódzkim i dolnośląskim. Co gorsza, górnicy nie posłuchali się rządu i zaczęli chorować nawet w tych kopalniach, które już miały nie fedrować.

Naukowcy cieszą się, że lockdown spowodował spadek emisji dwutlenku węgla. Jednocześnie martwią, że znoszenie kolejnych obostrzeń może wpłynąć na coraz większe ilości CO2 dostarczane do ziemskiej atmosfery.

Wodór ma stanowić fundament utrzymania i wzmacniania niemieckich wpływów gospodarczych w Europie. Pozwoli wyprzeć amerykańskie łupki ze Starego Kontynentu, magazynować energię produkowaną z OZE, a nawet zmniejszyć emisyjność przemysłu ciężkiego. Czy Polska jest na to gotowa?

Coraz więcej ekspertów uważa, że okres po pandemii koronawirusa będzie charakteryzował się intensywniejszą niż do tej pory dekarbonizacją. Jest wśród nich także prof. Witold Orłowski, główny ekonomista PwC, a jednocześnie członek powołanej do życia przez prezydenta Andrzeja Dudę Narodowej Rady Rozwoju

Chociaż związkowcy po ogłoszeniu wstrzymania wydobycia w kopalniach PGG i JSW głośno protestowali, to po kolejnej rundzie negocjacji buntownicze nastroje opadły.

Górnicza „Solidarność” pisze do premiera i chce dymisji Jacka Sasina. Związkowcy boją się, czy ich kopalnie zostaną jeszcze otwarte i czy będą mieć pracę. Wyliczają, że Polska Grupa Górnicza może stracić nawet 500 mln zł.

Jak poinformował NBP: „udział Rosji w imporcie ropy do Polski w 2019 roku spadł do 61,5 proc. całości importu tego surowca wobec 68 proc. w 2018 roku”. Czy to oznacza, że dywersyfikacja dostaw tego strategicznego surowca postępuje i to w spektakularnym tempie?

Londyński think tank Carbon Tracker wziął pod lupę sektor paliw kopalnych. Z analizy wynika, że spadający nieustannie popyt oraz zwiększające się z kolei ryzyko inwestycyjne obniży w niedługiej perspektywie wartość złóż o blisko dwie trzecie. Rykoszetem dostanie rynek kapitałowy. Czy Polsce grozi kryzys finansowy?

Najpierw państwo zrezygnowało z mającej być lekiem na całe zło inwestycji węglowej w Ostrołęce, a teraz odwrócenie się plecami od czarnego złota zapowiada Polska Grupa Energetyczna (PGE).

PKN Orlen, Energa i Enea podpisały porozumienie dotyczące warunków budowy bloku energetycznego w Ostrołęce opalanego gazem. Jednocześnie Enea zmniejszy swoje zaangażowanie i tym samym stanie się udziałowcem mniejszościowym.

Już się wydawało, że droga do kolejnych podwyżek ropy stoi otworem. Tymczasem jej notowania po osiągnięciu 40 dol. nagle zaczęły spadać. Wystarczyło, że Bloomberg napisał, że porozumienie w sprawie dalszego ograniczenia wydobycia ropy wcale nie jest takie pewne, jak wszyscy uważają.

Za chwilę kolejna runda rozmów między związkowcami a zarządem Polskiej Grupy Górniczej. Na porozumienie nie ma jednak szans, o ile obie strony nie zrobią co najmniej jednego kroku wstecz. Tyle że tym razem nie brakuje do tego dobrej woli, a nieco więcej miejsca, po tym, jak Covid-19 zepchnął wszystkich pod ścianę.

Do końca czerwca poznamy plan naprawczy polskiego górnictwa, który zdecyduje między innymi o przyszłości Polskiej Grupy Górniczej, największej w Europie spółki węglowej. W to, że uda się uratować wszystkie zakłady wydobywcze wchodzące w jej skład, na Śląsku już nikt nie wierzy.

Gazprom, postrach Europy Środkowej i energetyczne narzędzie nacisku Kremla, słabnie w oczach. Poturbowany przez ciepłą zimę, koronawirusa i amerykańskie sankcje uderzające w Nord Stream 2 musi mierzyć się także z uderzającą w niego rewolucją LNG.

Politycy znowu licytują się w Sejmie na ceny paliw, a benzyna i diesel mają to w nosie. Covidowa promocja dobiegła końca. Przed Bożym Ciałem, a tym bardziej wakacjami, nie załapiemy się już na takie na atrakcje, jak w kwietniu, gdy za paliwa płaciliśmy poniżej 4 zł.

Nie dość, że wydobywanie węgla staje się coraz mniej rentowne, to w dodatku nawet w górniczym centrum Europy, czyli w Polsce jego produkcja leci na łeb na szyję. A to oznacza, że spółki węglowe za chwilę mogą być jeszcze bardziej pod kreską.

Upór przedsiębiorców i organizacji ekologicznych za naszą zachodnią granicą jednak się opłacił. Po długich i niełatwych negocjacjach Niemcy zliberalizowali przepisy dotyczące odległości między turbinami wiatrowymi. W Polsce bez przełomu.