Rafał Hirsch

Ze względu na upodobanie do okrągłych liczb od paru dni hucznie obchodzimy w kraju przekroczenie przez polski dług publiczny kwoty biliona złotych. Na koniec marca dług sięgnął 1 biliona 5 miliardów złotych z groszami. Wprawdzie z ekonomicznego punktu widzenia ekscytacja taką nominalną wartością jest bez sensu, ponieważ istotne jest tylko to jak ten dług ma się do innej wartości, czyli PKB, ale jednak ludzie są tylko ludźmi i nieczęsto zdarza im się w życiu obserwować jak coś przebija się przez bilion. Jesteśmy więc emocjonalnie usprawiedliwieni.

Ta historia jest taka piękna, jestem nią tak absolutnie oczarowany, jest tak zachwycająca, że odważyłem się o niej napisać pomimo tego, że tak właściwie kilka dni temu pisał już o niej tutaj Piotr Maciążek.  Ale proszę się nie obawiać, nie popełniłem plagiatu, bo choć punkt wyjścia jest ten sam, to mnie zachwycają w tej superciekawej opowieści biznesowej nieco inne wątki.

Był kiedyś taki czas, nawet nie tak dawno temu, kiedy mogliśmy dziwić się, cieszyć się, pukać się w czoło albo zachwycać, w zależności od prywatnego punktu widzenia, tym, że Tesla jest warta więcej niż chociażby General Motors czy Ford. Ten czas minął. Oczywiście nie wiemy, czy na zawsze, ale od paru miesięcy Tesla nie jest już większa niż GM, a od kilkunastu dni znów jest mniej warta niż Ford.

Jedno z większych zaskoczeń w ostatnich dniach porównywalne z mistrzostwem Piasta Gliwice i przysypaniem Cersei Lannister przez cegły, to informacja podana przez minister pracy Elżbietę Rafalską (na zdj.). o tym, że w tym roku moje składki emerytalne w ZUS zostaną zwaloryzowane o 9,2 procent.

Krachy na giełdach zwykle zdarzają się w październiku, ale maje też są pod względem nagłych przecen szczególne. Jest nawet takie rynkowe powiedzenie, żeby w maju wszystko sprzedać i uciekać z rynku: „sell in May and go away”.